Fietsen in de wijnvelden...

Hallo iedereen,

Vandaag ga ik jullie vertellen hoe mijn vierde week is verlopen. Ik kan jullie alvast verklappen dat ik eigenlijk niet meer zo heel veel zin heb… Het animatiewerk is nu meer een routine geworden en ik verlang naar uitdaging en afwisseling. Zoals gewoonlijk zal ik per dag vertellen wat ik gedaan heb.

Maandag:
Vandaag had ik een assistent bij de aquagym, mijn Engelse vriendje Louis. Hij is echt onwijs schattig! Hij ging alle oefeningen samen met mij doen en haalde alle frieten op (die lange dingen in het water, hier worden ze ‘les frites’ genoemd. Ik weet de vertaling niet). Ik moet zeggen dat ik best veel mensen had, maar liefst 15. Na de aquagym gingen we pannenkoeken bakken bij de coocking club. Tijdens mijn middagpauze heb ik een siesta gehouden en vrijwel niets gedaan. In de middag heb ik met de kids gepingpongt. Het ging best goed iedereen naar mijn weten was tevreden.  ’S Avonds heb ik bij de familie van Marly en Aimé gegeten. Ze hadden me uitgenodigd. Hele aardige Brabantse mensen die hier al een aantal jaren komen. Ze wisten me alle roddels te vertellen. Daarbij had ik heerlijk gegeten, gehakt, met boontjes, mais en een tomatensalade. Echt verrukkelijk. Zelf kook ik hier niet zo goed. Thuis in Nederland kook ik wel gezond, maar doe ik dat eigenlijk niet. Na het heerlijke eten heb ik nog eventjes mijn gezicht laten zien in de bar, want er was een zing/dans avond. Maar ik vond er niet veel aan dus ben al gauw naar huis gegaan.

Dinsdag:
Dit vind ik altijd zo’n saaie dag. Bij de miniclub had ik een tekenwedstrijd gehouden en die winnaar(s) zouden de dag er na een pannenkoek met nutella krijgen van mij. Ik heb die kinderen nog nooit zo mooi zien kleuren. In de middag doe ik zoals altijd waterspelletjes. Voordat de waterspelletjes begonnen heb ik mijn middag gespendeerd op het strand. Ik heb heerlijk op een bankje geslapen op de pier. Een windje door mijn haren en alsnog bruin worden. Ik houd gewoon niet van zwemmen, want nadat je gezwommen hebt, heb je het nog warmer dan dat je het al had. De waterspelletjes vind ik altijd wel leuk om te doen. Echter heb ik vandaag mijn hoofd gestoken aan een parasol. Dat deed zo’n pijn! Mijn oog was zelfs dik en blauw alsof ik gevochten had.  In de avond weet ik eigenlijk niet meer wat ik gedaan heb. Volgens mij was ik gewoon in mijn mobile home pannenkoeken aan het eten.

Woensdag:
Mijn Engelse assistent was er weer aanwezig en we hadden maar liefst 24 mensen die in het zwembad meededen aan de aquagym. Ik had zelfs niet genoeg frieten en gewichten voor iedereen.. Daarna als een haast weer naar de miniclub toe waar een aantal kindjes al op mij aan het wachten waren.  We hebben lampionnen gemaakt voor de lampionnenoptocht. Ik had best veel kinderen maar liefst 20. Tijdens mijn middag pauze ben ik weer naar het strand gegaan. Grau d’Agde is zo’n mooi strand. Echt heerlijk. Niet te druk en ook niet te toeristisch. Voordat de zumba en mijn minidisco begon, heb ik de lampionnen afgemaakt en klaar gezet. Het was een vermoeiende zumba en minidisco maar wel leuk. Loanne, het dochtertje van Lionel, was vandaag mijn assistent. Ik vind het echt een leuk kind. Ze heeft al niet zo’n veel vriendjes en/of vriendinnetjes. Ze is best volwassen voor haar leeftijd. Als ik later kinderen heb, wil ik dat ze zo lang mogelijk kind zijn. Als kind heb je namelijk geen zorgen en als volwassen wel haha. De lampionnenoptocht was ook goed verlopen en iedereen zag er vrolijk uit. Er waren maar 2 Nederlandse kindjes de rest was allemaal Frans.

Donderdag:
Donderdag is altijd vermoeiend. Dat betekent dat ik nog drie hele dag moet werken..  Wat opvallend is dat er steeds minder kinderen naar mijn activiteiten komen. Dat heeft te maken met het feit dat Fransen kinderen liever thuis blijven en zich thuis amuseren. Terwijl Nederlandse kinderen massaal naar de activiteiten komen. Het heeft voor- en nadelen uiteindelijk gaat er om dat de kinderen zich vermaken. Ik heb liever 6 kinderen voor wie ik tijd heb dan 25 kinderen waarvoor ik voor niemand tijd heb. In de middag is altijd pétanque tournoei. Daar hoef ik me gelukkig nooit meer bezig te houden. En mijn favoriete spel is altijd op donderdag middag; ‘het snoep/chips spel’. Echt een top spel. Ander half uur lang hoef ik niks te doen, een beetje kijken of iedereen zich gedraagt en dat was het. In de avond heb ik ook niet zoveel gedaan, omdat het circus weer op de camping was.

Vrijdag:
In de ochtend was mijn assistent Louis er voor de laatste keer, omdat hij zaterdag naar huis gaat. Het is echt een engel dat kind. Iedere dag krijg ik tekeningen en briefjes van hem. Echt heel erg lief. Hij is wel echt een van mijn favoriete. Hij zei ook dat heel verdrietig was dat hij me niet meer zou zien.  Bij de miniclub heb ik mijn yoghurtpotjes geverfd en alle kindjes kaarsjes gegeven, zodat ze die s’ avonds kunnen aansteken. Binnen tien minuten waren ze klaar met schilderen… ai daar had ik me toch eventjes op verkeken. Maar ik heb ze nog wel een tijdje bezig gehouden met een ander karweitje. Tegenwoordig heb ik altijd mijn deur dicht anders lopen de kids zomaar naar binnen. Ze zijn echt super nieuwsgierig.  In de middag ben ik snel naar de supermarkt gegaan, omdat ik voor Louis een pak met koekjes wou kopen, omdat hij mij een week lang had vergezeld bij de aquagym. En zo als jullie weten is dat niet mijn favoriete activiteit. In de middag had ik basketball op het programma, maar uiteindelijk ben ik maar met een kindje gaan frisbeeën. Toen heb ik snel de was gedaan en ging terug naar het zwembad. Het plan was dat ik met Stéphanie bij de MAC DO zou gaan eten tussen 20h00 en 21h00. Om 21h00 begint altijd de waterpolo. Het was echt super super druk bij de MAC DO, daarom zijn we maar naar QUICK gegaan. Een neppe MAC DO, maar niet super vies ofzo. Gewoon wel prima. Daarna zijn we als een haast terug naar de camping gegaan, omdat we niet te laat mochten komen voor onze activiteit. Na de waterpolo ben ik nog naar Grau d’Agde gegaan. Ik had nog niet zo’n zin om te gaan slapen. Heerlijk zat ik op een bankje met mijn churros. Je krijgt altijd twaalf stuks, maar naar 5 happen heb ik altijd genoeg gehad. Op een gegeven moment barstte de hel los. Het ging super hard waaien, zo hard dat ik me heb moeten vast houden aan bank anders was ik geheid weg gewaaid.. Daarna ging het onweren, stormen en super hard regenen. Iedereen raakten in paniek. Toen zag ik daar Antoine, een jongetje van de camping, hij ging snel ergens schuilen met zijn vader. Nadat ik 20 minuten ergens geschuild heb, ben ik toch maar naar de camping gaan lopen. Ik dacht ik kan hier niet uren blijven, want gezien de weersverwachtingen zou het nog de hele nacht door gaan. Doodeng vond ik het! Ik moest langs de rivier naar huis lopen waar voor de rest niks staat  behalve een paar bomen. Echt doodeng. Nadat ik 2.5 km erop had zitten (zo lang is het naar de camping lopen) was ik helemaal doorweekt. Op een gegeven moment komen er een groep Franse mensen aan. “Renée komen nu! Jij gaat mee een rondje doen langs de camping, want dan kan jij vertalen als we bij Nederlanders komen. “  Top dacht ik….. Ze gingen een rondje doen om te kijken of mensen ongedeerd waren of als ze hulp nodig hadden. Er waren toch nog een paar gezinnen waarvan de tent helemaal drijfnat was en die onze hulp wel nodig hadden. Op een gegeven moment was ik met de ouders van Antoine en Justine aan het praten, want die komen uit Agen. Blijkt het dat ze Elodie en Sébastien super goed kennen! Wat een kleine wereld is het ook hè. Die man zei zelfs dat ik hem super bekend voor kwam, maar hij wist niet waarvan het was. Toen ik au pair was liep ik elke dag langs hun huis, omdat ik naar school moest.  Uiteindelijk lag ik pas om 2h00 in bed. En toen trof ik daar mijn klets natte was aan… Oeps… morgen maar weer opnieuw wassen.

Zaterdag:
Vanochtend ben ik weer begonnen met de miniclub. Vandaag was de knutselactiviteit een koffer maken van je herinneringen aan deze vakantie. Het was best wel een succes. Alle kinderen vond het leuk om te doen en de ouders die het knutselwerkje zagen vond het ook leuk. Vervolgens heb ik s’middags niet veel gedaan. In de middag was er weer een voetbalwedstrijd. Maar ik vind die activiteit echt niet leuk. Die grote kinderen schieten zo ontzettend hard op de kleintjes. Ik denk dat ik het wel honderd keer gezegd hebt, maar toch blijven ze het doen. Pas als er een slachtoffer valt, realiseren ze het zich. Maar naar vijf minuten zijn ze het alweer vergeten. Het stinkt zo erg hier… De hond van de buren poept altijd in mijn tuin. Niet bepaald een frisse geur. In de middag heb ik het programma aan Séverine laten zien en ze vond het verder prima. Toen wilde Loanne met mij mee het programma schrijven. De dochter van Lionel. Dat meisje is een heel wijs kind. Hoe ze praat en hoe ze doet. Ze ging in mijn mobile home dansen en vervolgens mijn haar kammen en er vervolgens meespelen. Nadat we het programma hadden op gehangen ging ik eten. Zoals gewoonlijk heb ik twee tielles gegeten. Dat vistaartje. Na mijn avondmaal ben ik op mijn gemak naar de bioscoop in Agde gelopen. De film waar ik naar toe ging heet: ‘Les Francis’. De film was niet super leuk. Een beetje flauw, maar toch leuk dat ik ben geweest. Alles beter dan in je vrije tijd om de camping blijven.

Zondag:
Een hele bijzondere dag kan ik jullie alvast verklappen. Na mijn ontbijt heb ik de fiets geleend van mijn buren. Dit zijn wel aardige mensen, dus niet de mensen van die hond. Die vrouw wordt altijd boos als ze me ziet met de boodschappen. Ze wilt dat ik beroep doe op hun als ik boodschappen ga doen. Misschien ben ik heel vreemd, maar ik ben niet graag afhankelijk van mensen. Ik heb liever dat ze me een fiets geven. Dus toen ik dat zei, kreeg ik direct de fiets in mijn handen geduwd. Een echte Franse fiets, kapot, oud en geen versnellingen. Maar met alles ben ik tevreden. Na mijn ontbijt ben ik snel naar de winkel gefietst om chips en water te kopen. Vervolgens ben ik door gefietst naar Cap d’Agde. In vijf weken tijd ben ik daar nog nooit geweest… Het is ongeveer 40 minuutjes fietsen. Cap is echt heel erg toeristisch. Een hele lange boulevard en heel veel Nederlanders en Engelsen. Bijna geen Fransen. Ook het strand stond vol met animatie mogelijkheden zoals, zandvoetbal, zandvolleybal noem maar op. Voor een dagje is het best leuk, maar het is niet echt mijn ding. Daarbij waren de eet en drinkprijzen ook niet goedkoop. Ik heb bij een leuk restaurantje gegeten. Voor een smoothie, een hoofdgerecht en een toetje was ik ongeveer €30,- kwijt..  Dat vind ik niet goedkoop. Maar het was wel het geld waard, want ik had heerlijk gegeten. Een overbakken pasta geitenkaas, een ananas smoothie en als toetje een heerlijke crême brûlé. Hoort die eigenlijk warm te zijn? Of juist toch koud? Die van mij was namelijk lauw. Mijn fietsroute werd voorgezet naar Marseillan plage. Hier begon de ellende. Geen grap, maar ik ben wel tien keer verkeerd gefietst zelf met en kaart… Uiteindelijk moest ik door het bos fietsen op een grindpad. Volgens de Fransen was het grindpad een duidelijk aangegeven fietspad. Ander half uur later was ik dan eindelijk gearriveerd. Eigenlijk duurde de reis 40 minuten, maar ik heb er gewoon het dubbelen overgedaan. Te laat aangekomen bij Jette, zij is animatrice in Marseillan plage, gingen we lekker chillen. Nadat zij haar inschrijvingen had gedaan, gingen we naar de boulevard toe. Daar hebben wij gegeten bij ‘ La Tulipe’ een Nederlandse snackbar gevestigd in Frankrijk. Je had er alles; kroketten, frikadellen, kaassouflés, zuurvlees (voor de niet Limburgers onder ons stoofvlees), saté, bamiblokken werkelijk alles. Alsof ik thuis was. De eigenaren waren ook Nederlandse mensen en ze spraken ook Frans met een heel erg Nederlands accentje. Mensen van de camping vragen altijd aan mij waar ik vandaag kom, omdat ze mijn accent nergens van kunnen afleiden. Als ik dan zeg dat ik een Nederlandse ben, snappen ze het pas. Als ik hier nog een jaar zou wonen, zou ik pas accentloos praten. Dat is mijn nieuwe doel. Goed na onze broodjes kroket, friet saté, cola en jus hebben we een rondje over de boulevard gelopen. Heerlijk, echt een vakantie gevoel samen met Jet. Helaas was het tijd om naar huis te gaan, omdat mijn heenreis niet geweldig verliep, wilde ik op tijd vertrekken zodat als ik zou verdwalen mensen om hulp kon vragen. De terugreis… Houd je vast. Volgens de kaart hoefde ik allemaal rechtdoor. Maar aangekomen in de wijnvelden moest ik kiezen, rechtdoor of naar rechts onder een bruggetje door. Het begon al donker te worden dus ik besloot om recht door te gaan. De grootste fout van de avond, want ik moest dus onder de brug door. Dat stond echter niet op de kaart aangeven. Daarbij was het mij ook niet duidelijk waar het fietspad nou verder liep, aangezien alles wel op een grindpad leek. Maar goed, ik kwam in een wijk terecht en ik ging maar de berg af. Toen vroeg ik aan wat mensen op straat of dit de weg naar Agde was. “Ja ja, je bent er zo”. Bleek het dus dat ik in Cap d’Agde was aangekomen of ja de route er naartoe. Toen moest ik toch wel eventjes slikken, want het was inmiddels al donker en ik had geen flauw idee hoe ik naar huis moest komen. In Frankrijk heb je veel drukke rotondes waar geen fietspaden zijn dus toen wist ik dat ik niet goed zat. Want volgens de kaart aangegeven hoefde ik alleen maar het fietspad te volgen, want die ging helemaal door tot Agde. Alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ik een lekke band. Toen was ik toch wel in paniek. Het liefste wilde ik iemand van de camping bellen, zodat die me kon komen halen. Ik zag het totaal niet meer zitten. Daarbij was ik  namelijk in de middle of nowhere met een lekke band… Helaas had ik geen enkel telefoonnummer alleen dat van Stephanie. Uiteindelijk heb ik haar niet gebeld, want zij had me ook niet kunnen helpen, omdat ik geen flauw idee had waar ik me bevond. Ze woont ook in Bessan en dat is niet naast de deur. Eigenlijk vind ik het heel slecht van de camping dat ik geen enkel nummer heb. Niet van Séverine, Jionel of van hun ouders. Stel ik was gewond geraakt, had ik ze niet kunnen bereiken. Na duizend keer de weg vragen, iedereen zei overigens wat anders, heb ik de weg weten te vinden. Met een paar herkenningspunten zoals; de manege, de spa en enkele herkenbare rondes zat ik op de goede weg. Jongens ik vond het dood eng. Geen licht op de fiets en hier zijn de wegen niet verlicht ben ik naar bijna twee uur thuis gekomen. Toen snel gedoucht en naar bed gegaan. Een inspannende en vermoeiende dag kan ik jullie vertellen.

Dit is mijn laatste week en ik merk dat ik graag naar huis wil. Op mijn camping wordt de animatrice echt aan haar lot overgelaten. Het is dat ik de familie af en toe per dag tegen kom maar dat is het vrijwel ook. Tot slot ben ik erachter gekomen dat ik liever een halfjaar bij iemand woont en dat je een band krijgt dan dat alle kindjes naar een week weer weg gaan. Leerzame ervaring. De laatste week en dan is het tijd om naar huis te gaan. Weer een hoofdstuk afgesloten. Oh ja dat betekent nog dat naar dit blog er nog maar een blog komt… Ook jammer. Oh ja ik ging net vertellen dat de bank kapot was en dat ik de nieuwe band zou kopen, werd die vrouw weer boos. Het schijnt dat allebei mijn buren (ook die met die hond) super ongerust waren. Ze zeiden: “Je had ons moeten bellen en dan waren we gekomen. “ Zo typisch weer. Zo’n dingen hoor je altijd achter af van ze….Ze vertelden ook dat de familie van de camping nooit zoiets tegen me zou zeggen, omdat ze een zuidse mentaliteit hebben. Mensen uit noorden zijn veel opener en gastvrijer naar buitenlanders of andere mensen die niet hun familie of vrienden zijn. Weer wat geleerd.