Mijn laatste werkweek en blog

Hallo allemaal,

Mijn aller laatste blog als animatrice van camping le Neptune. Ik ben toch wel een beetje verdrietig dat ik weg ga. Dan is het hoofdstuk weer afgesloten. Je kunt niet eventjes terug om te kijken hoe het is. Echt raar dat had ik precies hetzelfde toen ik au pair was. Dit deel van je leven is voorbij. Hopelijk leer ik in de loop der jaren hier beter mee om te gaan. Niet getreurd ik zal jullie vertellen hoe mijn week was.

Maandag:
Aquagym joepie… Deze keer zonder Louis. Maar het verliep goed en er waren wel wat mensen in het zwembad te vinden. Een stuk of 17 mensen. Deze week is alles voor de laatste keer dus ook de laatste keer bakken met de kinderen. Deze keer hadden we koekjes en muffins gemaakt. Die ochtend heb ik koekjes bij het leven gegeten. Echt super lekkere koekjes waren dat. Die vrouw die altijd bakt, doet super veel suiker in het deeg. Vandaar dat ze misschien zo lekker waren. In de middag was het tijd voor frisbee, maar niemand had zin. Dus heb ik wat anders gedaan. Verstoppertje hebben we gespeeld met de kinderen. Best wel leuk. In de avond was er een koeskoes avond. Momo, de tuin/vuilnis/kluisjes man die hier het hele jaar werkt, overigens super aardig, zou koeskoes maken. Je moest je natuurlijk wel inschrijven. Maar liefst 90 mensen aten koeskoes die avond. Iedereen  had tafels en stoelen meegenomen en zat onder de chapiteau (de binnenplek) Nicole, de camping eigenares had mij uitgenodigd om ook te komen. Ik moest er wel al om 20h30 zijn terwijl de avond pas om 21h00 zou beginnen. Ik zat daar netjes braaf te wachten, zat de hele familie apéro te doen. Borrelen en snacken voordat we eten. Uiteindelijk moest ik de hele avond werken, serveren, borden opruimen, koekjes rond brengen en de hele tijd lachen. Pas om 22h30 kreeg ik te eten. Dit was mij toch niet zo duidelijk. Geen probleem als ik moet mee helpen, maar had dat dan van te voren eventjes gezegd zodat ik nog wat had kunnen eten…. Aangezien ik pas zo laat te eten kreeg. Het was wel een gezellige avond. Alle Fransen hadden drank meegenomen en iedereen was dronken. Ik danste met de kinderen en ik vond het best gezellig.

Dinsdag:
Altijd een saaie dag. S’ochtends de miniclub de laatste keer dat ik Nederlandse kinderen zou hebben voor de rest zijn er alleen maar Fransen. De Nederlanders zijn op een hand te tellen. Ik moet zeggen dat ik de Fransen kinderen en mensen ook leuker vind. Ik leer nog steeds zo veel van de kinderen, nieuwe woorden, nieuwe grapjes en echt heel leuk. Daarbij geven de Franse kinderen me altijd kusjes en tekeningen en ook knuffels. Dat doen Nederlanders veel minder. In de middag weer waterspelletjes in het zwembad. Voordat we naar het zwembad zouden gaan, gingen we eerst een watergevecht doen. IEDEREEN TEGEN RENÉE! -_-  Ik was kletsnat… Daarna lekker het zwembad in geweest en spelletjes gedaan. Dinsdag avond doe ik nooit zo heel veel en dus lekker uitgerust.

Woensdag:
Primeur er was niemand bij de aquagym. Stiekem was ik heel blij (mwhaha). Het had de hele nacht gestormd, geregend en geonweerd. Dus het was in de ochtend best frisjes. Zelf had ik lange broek aangedaan vanwege de kou. (20 graden alsnog) Lionnel was weer eens te laat, maar niemand kwam naar de aquagym. Ik zat daar maar te wachten… Mijn normaalgesproken vaste aquagymers kwamen zich stuk voor stuk verontschuldigen. Ze het te koud. Om 18h00 was er weer zumba. Echt leuk, ik ken alle dansjes, omdat ik ze al vijf weken dans. Vervolgens een half uurtje pauze en dan is het minidisco. Er waren nog best veel kinderen we hebben ook maar één Nederlands liedje gedaan, voor de rest alles Frans. Na het eten ben ik wezen kijken bij de soirée hypnose. Het is altijd zo indrukwekkend en grappig hoe mensen ze zich gedragen als ze gehypnotiseerd zijn. Die avond heb ik ook mijn aanbevelingsbrief gekregen van Sévérine. Ik had namelijk gevraagd of zij iets wilde schrijven, omdat goed is voor mijn cv. Toen ik de brief las, was ik toch wel trots op mezelf. Vervolgens heb ik de brief goed opgeborgen en ben ik gaan slapen.

Donderdag:
Op de helft van mijn werkweek. Weer de miniclub met de kindjes. In de middag heb ik mijn koffer zo goed als ingepakt. In de middag had ik weer mijn favoriete spel met chips en snoep. In de avond had ik het spel schat zoeken gepland. Ik had het alleen in het Frans gemaakt, omdat er helemaal geen Nederlandse kinderen meer zijn op de camping. Dus we gingen met 20 Franse kindjes schat zoeken. De grote kinderen rennen en gillen altijd. Super irritant. Eigenlijk is schat zoeken voor de kleintjes, maar als de grote kinderen iets zien pakken ze het meteen en laten ze het niet hangen voor de kleine kinderen. Na honderd keer corrigeren had ik ook geen zin meer. Ze hadden me allemaal netjes bedankt naar het uitdelen van de schat en ze gingen trots met hun koekjes en snoepjes naar huis. Toen heb ik me snel omgekleed en zijn Stephanie en Guillaume me komen halen. Alexis was ondertussen ook al gearriveerd. We gingen met z’n alle naar de féria. Wat een ervaring de féria in Béziers. Die Fransen die sporen niet haha. Je moet je voorstellen dat je vijf dagen lang achter elkaar 24/7 koningsdag viert. Echt een heel groot feest. Ik kan het niet verwoorden. Het is iets om zelf mee te maken. Ik heb me super goed vermaakt. Helaas was het maar een korte nacht aangezien we laat thuis kwamen en ik de volgende dag om half 9 moest op staan….

Vrijdag:
De laatste keer aquagym. Maar liefst 3 mensen.. Een tegenvaller maargoed, mijn aller laatste keer. Ik had de hele tijd een glimlach tijdens de aquagym, omdat het de laatste keer zou zijn. Daarna weer miniclub. We hebben puzzels gemaakt van pizza dozen. Ze waren echt goed gelukt. In de middag ging ik weer eventjes kletsen bij Stephanie bij het zwembad. Altijd kletsen. Daarna zou ik gaan pingpongen, maar er was niemand.. Dus ben ik naar huis gegaan laatste dingetjes opruimen en eten gaan koken voor mijn laatste diner met Stephanie. Pizza met tomaat en mozzarella. Heerlijk. Na de waterpolo zijn we naar de kermis gegaan. Hier is dat een hele happing. In elk dorp is er een super super super grote kermis. Het was echt leuk. Er was vuurwerk en er waren veel mensen. Op het laatste heb ik een reuze wafel met chocoladepasta en slagroom gegeten…. Mmmmmm verrukkelijk.

Zaterdag:
Mijn aller laatste werkdag. Ik had 10 kindjes bij de miniclub dus een mooie afsluiting. We hebben maskers gemaakt en vervolgens spelletjes gedaan. Vandaag heb ik allemaal mooie tekeningen gekregen en cadeautjes van mijn favoriete kindjes. Van Tom en Noah had ik twee armbandjes gekregen en van Candice had ik een sjaal gekregen. Echt super lief. Toen was ik toch wel een beetje verdrietig. Ze wilde allemaal met me op de foto en hebben we kussen en knuffels gegeven. Helaas moest ik toen gaan opruimen. Mijn miniclub hok en vervolgens mijn mobilehome.  Wat een werk was het nog. Ik heb alles schoon gemaakt. Echt werkelijk alles, want ik wil niet naar huis zonder mijn borg. Vervolgens heb ik met Séverine de tour gemaakt om te kijken of alles goed was. Ze was zo irritant, ze ging werkelijk om alles zeuren…. Ik kon haar wel afschieten. Toen zei ze: “Uh Renée je maakt de ijskast, het fornuis, de magnetron en de vloer opnieuw schoon.” Naar mijn mening was het gewoon prima in orde. Als ik nou super goede poetsmiddelen had, zag het er natuurlijk beter uit. Maar goed ik het netjes opnieuw gedaan… Klaar is kees. Vervolgens weer terug naar de receptie, maar ze wilde het niet controleren ze geloofde me wel op mijn woord. Toen kon ik haar echt iets aandoen. Het leek net als of ze me extra werk wilden bezorgen. Dan had ik liever dat ze nog een keer kwam controleren. Bref, ik kreeg netjes mijn borg terug en ik heb ze hartelijk bedankt voor alles. Vervolgens zeiden ze dat super tevreden over mij waren en gaven ze me 50€ voor het goede werk. Het kan heel ondankbaar klinken, maar ik hoefde dat geld echt niet. Ik had veel liever gehad dat ze tijdens die 6 weken aardig tegen me waren en geïnteresseerd waren. Dat waardeer ik veel meer dan geld op het einde. Maar goed, ik heb het aangenomen en ze bedankt. Blijkbaar is dit hun manier van dankbaarheid dus neem ik dat serieus. In de middag ging ik voetballen met de jongens dit verliep ook wel goed. Eigenlijk had ik nog een show moeten doen met de kleintjes, maar die heb ik geannuleerd. Er waren maar 4 kindjes die meewilden doen. Achteraf kwam mij dat ook goed uit dan kon ik direct mee met Stéphanie naar huis. Zo gezegd zo gedaan. Voordat we naar Bessan reden, het huis van de ouders van haar vriend, gingen we nog naar de supermarkt voor mijn busreis die zondag zal plaatsvinden. Aangekomen thuis stond het eten klaar. Ik heb echt genoten. Een Frans huis, een Franse familie, Frans eten en een Franse film stond voor me klaar. Het lijkt me toch heerlijk om ook zo’n leven te hebben. Wie weet later als ik groot ben. Nadat de film was afgelopen zijn we naar Cap d’Agde gegaan en gingen we naar Amnesia. De dj Sébastien Bennet kwam draaien. Hele goede Franse dj. Niet super bekend, maar wel erg goed. Echter was ik te moe om te dansen, maar ik heb toch genoten. Toen snel naar huis en heerlijk geslapen.

Zondag:
Aan alles komt een eind ook hier aan. Stéphanie had me naar het station gebracht en toen namen we afscheid. Ik heb echt een leuk vriendinnetje overgehouden aan dit avontuur. Het voelde ook niet echt als afscheid, zoals ik had met de kinderen, maar weer van ‘tot gauw’. Hup de trein naar Montpellier. Bij aankomst heb ik uitgebreid gegeten bij de MAC DO en toen heb ik de tram naar Sabines gepakt. Daar moet ik opstappen voor mijn bus terug naar huis. Ik ben netjes op tijd, maar liefst twee uur van te voren. Nu is het wachten geblazen op de bus…  De bus was een uur te laat om 17h10 kwam hij aan. Ik was toch wel een beetje bang dat ik mijn overstap niet zou halen. Maar aan de andere kant alle bussen wachten op elkaar. Tijdens de busrit leer je altijd bijzondere mensen kennen. Iedereen ter wereld reist met deze bus organisatie. Een meisje uit Canada en een meisje uit België. Met hen heb ik samen kunnen reizen. Echt slapen kwam er niet van, want het ligt niet er comfortabel zo’n bus stoel. Daarnaast had ik ook nog twee grote tassen die veel ruimte in beslag namen.. Om 10h30 kwam ik aan in Brussel. Naar eventjes zoeken kwam ik mijn ouders tegen. Ik was toch wel heel blij om ze te zien. Ze vonden me heel erg bruin. Yes ben ik ook een keer het bruinste van de familie. Voor de rest lijkt het als ik nooit ben weg geweest. Alles is hetzelfde en niets is veranderd.

Het was weer een mooi hoofdstuk in mijn leven waarop ik kan terug kijken als een mooie ervaring. Men leert veel ook als het eventjes moeilijk is. Nu ga ik mijn portfolio maken over mijn verblijf in Frankrijk. Hopelijk krijg ik dan ook alle studiepunten… Bedankt lezers dat jullie mij gevolgd hebben.  Wanneer mijn volgende avontuur zal plaatsen vinden, weet ik nog niet. Maar ik zal jullie uiteraard via een blog op de hoogte houden.

Gros bisous Renée.